Herman Hissink (1915-2011), on the right on the photo above,  worked as a teacher on a renowned Christian high school in The Netherlands. He wrote many diaries and letters during his lifetime. Some of these have been recently assembled in a book by the writer Gerard Koolschijn, a former student of his. During is life Hissink made a lot of travels through Europe, on which he always invited pupils and friends to accompany him. In all his years of travel, there must have been almost a hundred different people in his company. He was particularly interested in Greece. Hissink visited the country forty times. On twelve occasions he rented donkeys to carry his own luggage and that of his fellow travellers to be able to hike on ancient paths (monopatia) from village to village. Hissink introduced Koolschijn to the Holy Mountain of Athos in the 1970s. The book ‘God exists, naturally’ (‘Natuurlijk bestaat God’) contains some stories about Athos.
In this post I combine some of Hissinks texts about Athos with pictures, some made by another former pupil of his: Wim Oudshoorn. The images have been copied from the Athos photo album of Gerard Koolschijn. Many thanks to Daan den Hengst, also a former pupil of Hissink, for the translation in English and Gerard Koolschijn for his text corrections.
De boottocht naar Dafni was een lentevaart langs bremgele bergen. Omdat de monnikenbus niet kapot was, waren we snel in Karyes en drie kwartier later hadden we onze passen.
The boat trip to Dafni was a vernal voyage along mountain covered in yellow broom. The bus of the monks was not broken down this time, so we reached Karyes quickly and had our passes within 45 minutes.
Het steile pad vanuit Prodromou bereikte juist bij onze befaamde col het oude pad. Rugzakken af is hier een onontkoombaar gebod. Zitten, uitkijken over de steile steenlawines naar de zee in de diepte. Een plek om deel te krijgen aan het ongeschapen licht.
The steep path from Prodromou joined the old path close to our noted col. ‘Backpacks off’ is a strict order here. Sit, look out over the steep landslide to the sea below. A place to be part of the pristine light.
Wij wisten hem (een beter wetende monnik die met het gezelschap mee liep HV) te bewegen het monopati te blijven volgen. Bij een splitsing bestond voor ons beiden geen probleem, dankzij jouw advies: hoogste pad kiezen. Maar wat doe je als een monnik de blik hemelwaarts richt, een kruis slaat en met een Openbaring-stem zegt, omlaag wijzend: ‘Das ist königlicher Weg!’ Enfin, we liepen vast in de wildernis, moesten terug, struinden door het struweel weer bergopwaarts en bereikten ten slotte een prachtig bospad, waar de grond overdekt was met viooltjes en vergeetmijnietjes. Na een halfuur was er een wegwijzer: Karyes!
We managed to persuade him (a know-it-all monk who joined them HV) to stay on the monopati. At a crossroads the two of us did not hesitate thanks to your advice: choose the way up. But what can you do when a monk looks up towards heaven, crosses himself and declares with a voice from the Apocalyps, pointing downward: ‘Das ist königlicher Weg!’ So we got stuck in the wilderness, had to turn back, browsed uphill through the shrubs and, finally, reached a wonderful forest trail, where the soil was covered with violets and forget-me-nots. After half an hour a signpost: Karyes!
Opgelucht wandelden we het schemerende Karyes binnen, waar ons uit de herberg aangenaam werelds gedruis tegemoet kwam. Even later zaten we voor een bord met gort met inktvis.
With a sense of relief we entered Karyes at twilight. The tavern received us with a pleasant worldly noise. Minutes later we had a plate of groats and squid before us.

Zondag keerden we terug naar de wereld. Bij de skala van Zografou was de zee zeldzaam mooi door fel licht en krachtige wind. De bootreis overtrof alle andere! Het barkje steigerde een uur lang, met veel overspoelend water. Ik was koud, nat en gelukkig tot op het bot.
On Sunday we returned to the world. At skala Zografou the sea was wonderfully beautiful with sharp light and a strong wind. The boat trip was the best ever. The tiny barque reared  a whole hour and we were drenched. I  was cold, wet and happy to the bone.

’s Middags wacht het mooiste panorama van onze lange reis. Alle drie de schiereilanden van Chalkidiki zijn duidelijk zichtbaar, in het westen Kassandra, dan Sithonia en als grote verrassing de Agion Oros, de Athos, prachtig licht vangend op zijn top, in zo’n onaantastbaar isolement dat ik beter dan ooit de legenden begrijp die de monniken eromheen weefden.
In the afternoon the most beautiful panorama of our long trip awaits us. All three peninsulas of Chalkidiki are clearly visible, in the west Kassandra, then Sithonia and as a great surprise the Agion Oros, Athos, its top catching a marvelous light, in such a majestic isolation that I understand better than ever before the legends woven around it by the monks.

Aan Gerard
De magistrale zuidhelling van de Athos is voor mij nog steeds de plaats waar ’s nachts in de steile kloof bij het monnikengehucht Verbrande Hutten de nachtegaal zong. Momenten van zeldzaam geluk. Steeds sterker word ik ontroerd door de gedachte dat die zang al tientallen miljoenen jaren doorgaat.
To Gerard
For me the forbidding southern slope of mount Athos is still the place where at night in the steep chasm near the monks’ hamlet Burnt Cabins the nightingale sang. Moments of rare delight. More and more I am moved by the idea that this song has been heard for tens of  millions of years

Aan Eduard
Je gaat weer naar Athos. Zelden heb ik meer ontspannen gereisd dan over de Heilige Berg. Prachtige voettochten. Het is moeilijk kloosters aan te bevelen. Elk heeft zijn eigen bekoring – wat ook afhangt van de ontvangst.
To Eduard
You go to Athos again. Rarely I have travelled in a more unhurried manner than over The Holy Mountain. Wonderful hikes. It is difficult to recommend monasteries. Every single one has its own charm, which also depends on the way in which they welcome their guests.
 
Het grote Russenklooster is bijna verlaten en in romantisch ruïneus verval. Van ontvangst zal daar geen sprake zijn, de laatste monniken zijn stokoud en ziek, wellicht stervend. Indertijd hebben we in de immense keuken zelf het een en ander gekookt. Het was er geheimzinnig, wat spookachtig. Op de slaapzaal vlogen de vleermuizen in en uit.
The large monastery of the Russians is almost deserted and in a state of romantic decay. You will not be welcomed there, the remaining monks are decrepit and ill, possibly dying. When we were there, we cooked something in their immense kitchen ourselves. It was mysterious, a bit spooky. Bats flitted in and out of the dormitory.

Herman Voogd