The complete book (1849 edition) you can read here. In the fragment below you get an impression how he negotiated with the ignorant monks of Xenofontos.
hv
Recent Comments
japetusgr on 1692 – the 14 huts of La… Vali Beloiu on 1692 – the 14 huts of La… Elena Filea (Kosmopo… on 1710 – The last supper p… Thomas on 1855 – Dutch monks on… ΟΡΕΙΝΟΣ on 1399 – Books: Mönchsland… fotaris2 on 2025 – The official poin… Joseph Skinner on 2024 – Russian Orthodox… athosweblog on 2024 – Russian Orthodox… Joseph Skinner on 2024 – Russian Orthodox… Vasílis on 2024 – Russian Orthodox… 
Athos – Agion Oros
De passage uit het Benedictijns Tijdschrift (pag. 116 in het origineel) is inderdaad erg opmerkelijk, temeer daar de schrijver vanuit Karakallou vertrokken is en spreekt van boekjes die in Odessa gedrukt zijn.
Het reisverslag is overigens niet recent maar dateert van rond 1992, wat het allemaal des te meer aannemelijk maakt.
De naam Stavros betekent ‘kruis’ wat wel eens een verkorting zou kunnen zijn van ‘kruisverheffing’, dus blijf ik bij mijn laatste suggestie (zie 200): Kellion van de Kruisverheffing.
Zou Frere Guillaume nog meer geschreven hebben? Het is een prachtig verslag. Zijn kennis is gebaseerd op veel bezoeken en veel contacten.
En hij is niet teruggegaan met de boot, maar over land (via Chromitsa!), hetgeen de verleiding alleen maar groter maakt om dat ook ooit te doen…….
Wim
Ik zou afraden om over land Agion Oros proberen uit of in te komen. Ik heb een paar jaar geleden geprobeerd officieel toestemming hiervoor te krijgen (omdat ik geen zin had om vanaf Chromitsa terug te moeten lopen naar Megali Jovantsa), maar ik kreeg bij zowel de ‘regering’ in Karyes als bij de griekse grenspolitie geen poot aan de grond. Voorts werd mij te verstaan gegeven dat als ik gepakt werd, de juridische gevolgen ingrijpend zouden zijn en (dat is wellicht het vervelendste) in de toekomst een diamonitirion geweigerd zou worden.
De pakkans is vrij klein als je de opgestoken ‘duim’ van Agion Oros inloopt en bij Komitsa de daar onbewaakte grens oversteekt, het strand op, en daarvandaan in twee uur terugloopt naar Ouranoupolis, maar dat is een wel erg grote omweg.
Beleefd aankloppen bij de politiepost net voor de grens (tegenover Zygos) en vragen of je alsjeblieft door dat ene kleine hekje mag stappen is een derde mogelijkheid, maar je bent dan wel erg overgeleverd aan de bui van de dienstdoende grenspolitie. En als je dan toch terug moet lopen is de frustratie wel erg groot.